คัมภีร์สมุนไพรจีนหลายต่อหลายเล่มได้มีการบันทึกถึงความโดดเด่น และประสิทธิภาพของหลินจือชัดเจนมาก แม้จะผ่านห้วงกาลเวลาอันยาวไกลก็ตาม ความโดดเด่นของหลินจือ ความศรัทธาของคนจีนที่มีต่อหลินจือไม่เคยเสื่อมคลายลงแม้แต่น้อย

        แต่จุดอ่อนของหลินจือที่ผ่านช่วงกาลเวลาอันยาวนานก็คือ มีชื่อที่เรียกแตกต่างกันไม่เป็นเอกฉันท์ จนกระทั่งผ่านมาถึงสมัยราชวงศ์หมิง สุดยอดแห่งแพทย์แผนจีนที่โดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์วงการแพทย์แผนจีน อีกทั้งเป็น “หมอยา” หรือสมัยนี้ที่เรียกกันว่า “เภสัชกร” ที่โด่งดังเช่นเดียวกัน คือ นายแพทย์ หลี่ซือเจิน ได้ทำการบันทึกสมุนไพรต่าง ๆ ของจีนไว้ทั้งหมดประมาณ 1,600 ชนิด รวมทั้งได้มีการวาดภาพของสมุนไพรทุกชนิดบ่งบอกถึงรูปร่าง รสชาติ สรรพคุณ เหล่านี้เป็นต้น

        ยุคนี้นี่เองที่ได้มีการกำหนดชื่อของสมุนไพรสุดยอดที่กล่าวมาในชื่อ “หลินจือ” ที่มีความหมายค่อนข้างชัดเจนถึงความศรัทธา ความเลื่อมใสของคนจีนที่มีต่อสมุนไพรชนิดนี้

        คำว่า “หลิน” หมายถึง “จิต, วิญญาณ, สิ่งศักดิ์สิทธิ์, ความขลัง, เทพ, เซียน” เหล่านี้เป็นต้น ส่วนคำว่า “จือ”เป็นการบ่งบอกให้รู้ว่า “เป็นพืชชนิดหนึ่ง” เท่านั้นเอง

        แต่ที่น่าทึ่ง นายแพทย์หลี่สือเจินได้เขียนคัมภีร์สมุนไพรดังกล่าวที่ชื่อว่า “เปิ๋นเฉ่ากังมู่” (สารานุกรมสมุนไพรจีน) โดยมีรายละเอียดตั้งแต่ยุคนั้นแล้วว่า “หลินจือ” ไม่ใช่ “เห็ด” แต่เป็น “เชื้อรา” จึงใช้คำว่า “จือ” ที่หมายถึง “พืชชนิดหนึ่ง”

        เมื่อยุคสมัย “เสินหนง” ที่ได้บันทึก “เสินหนงเปิ๋นเฉ่าจิง”(คัมภีร์สมุนไพรของเทพเจ้าแห่งการเกษตร) ได้ทำการแบ่งแยก“หลินจือ” ไว้หลายประเภท เพียงแต่ยังไม่ชัดเจนเท่าที่ควรเท่านั้น มาถึงยุคนายแพทย์หลี่สือเจินได้แบ่งประเภท สรรพคุณของ “หลินจือ” ที่ชัดเจนอย่างน่าทึ่งในคัมภีร์สมุนไพร “เปิ๋นเฉ่ากังมู่” (สารานุกรมสมุนไพรจีน) พร้อมกับแบ่งหลินจือไว้ทั้งหมด 6 ตระกูล ด้วยวิธีง่าย ๆ จากความแตกต่างของสีเป็นหลัก ตลอดจนประสิทธิภาพของแต่ละตระกูล